Do napędzania Koleosa zaprzęgnięty został silnik diesla 2,0 dCi legitymujący się mocą 175 KM. Wydawałoby się, że taka liczba koni mechanicznych powinna bez problemu rozbujać ważący ponad 1700 kilogramów samochód. I tak istotnie by było, gdyby nie jeden drobny mankament - sprzężona z silnikiem skrzynia biegów. Mamy tu do czynienia z automatyczną, sześciobiegową przekładnią. Niestety, nie jest to dobra kombinacja.

Dobrze, że mój Koleos ma automat - takie zdanie przyszło mi do głowy tylko raz, kiedy stałem w korku. Wtedy każde rozwiązanie pozwalające uniknąć nam przymusowej gimnastyki lewej nogi jest uważane za prawdziwy skarb. Jednak w innych warunkach żałowałem, że sam nie mogę majstrować przy zmianie przełożeń. Niestety zastosowany w Renault automat to bardzo słaba konstrukcja, która zabija w dużej mierze dynamikę jednostki napędowej. Biegi zmieniane są płynnie - podczas normalnej jazdy nie można do kultury pracy skrzyni biegów się przyczepić, jednak gdy przychodzi do wyprzedzania, albo chcemy po prostu pojeździć Koleosem bardziej dynamicznie, zaczynają się problemy. Przekładnia z opóźnieniem reaguje na mocne dociśnięcie pedału gazu, albo trzyma samochód na obrotach, które nie zapewniają optymalnego wykorzystania dostępnej mocy i momentu obrotowego.

Bardzo żałuję, że silnik 2,0 dCi 175 KM dostępny jest jedynie z przekładnią automatyczną. Z moich doświadczeń z manualnymi samochodami koncernu Renault wiem, że potrafią oni robić naprawdę dobre ręczne skrzynie biegów. Możliwość wyboru takiej w Koleosie wyszłaby temu samochodowi tylko na dobre i pozwoliło wyzwolić pełen potencjał jednostki napędowej. Dlatego polecam przyjrzeć się wersji 2,0 dCi 150 KM z manualną skrzynią - jest tańsza i oferuje lepsze osiągi i zużycie paliwa - to w testowanym egzemplarzu wynosiło około 7 litrów w trasie i 8-9 litrów w mieście. Jak na ciężkiego SUV-a, w dodatku z napędem na cztery koła, to bardzo dobry wynik.